بله قربان!

در ایام تعطیلات، خاصه عید نوروز شهرهای گردشگرپذیر کشورمان مثل مشهد و شیراز و اصفهان و…به مرز خفه شدن می رسند و ازدحام مسافران در ورودی این شهرها و نقاط دیدنی آنها بعضا کلافه کننده است. البته ایرادی ندارد سالی یک بار است قدمشان بر سروچشممان؛ مخصوصا امسال که مردم توانسته اند پس از دو سه سال محدودیت های کرونا با خیالی آسوده تر سفر کنند.
عرضم اما موردی است که به شخصه طی سالیان اخیر بارها با آن روبرو بوده و از دوستان و آشنایان هم در این باره زیاد شنیده ام.

مسافران برای عزیمت به نقاط مختلف شهر مثل هتل ها و مسافرخانه ها و ستاد اسکان نوروزی و مناطق دیدنی شهرمان نیاز به پرسش و سوال و آدرس دارند؛اما این آدرس پرسیدن هم آدابی دارد.

بسیار دیده ام مسافرانی که در ماشینشان نشسته اند. کنار خیابان پارک کرده اند و برای پرسیدن آدرس حتی زحمت پیاده شدن از ماشینشان را هم نمی کشند؛ یا بوق می زنند تا متوجه شوی با تو کار دارند و یا با صدای بلند، صدایت می کنند یعنی این که باید خدمتشان برسی و به پرسششان پاسخ گویی.

تازه این مساله همین جا ختم نمی شود. معضل بعدی این است که وقتی در حال رانندگی هستی کنارت می آیند و یک آدرس عجیب و غریب را می پرسند و انتظار هم دارند در همان شرایط رانندگی به صورت کامل آدرس مورد نظرشان را بگویی.

واقعا رسیدن به بعضی آدرس ها برای مسافران سخت است. باید فرصت مناسب داشته باشی تا برایشان توضیح دهی.

مثلا دیروز در بلوار رحمت خودرویی کنارم آمد و آدرس هتلی در خیابان حائری شیرازی را پرسید؛ اصل کار که حرف زدن دو راننده با هم حین رانندگی خلاف قانون است. تازه با توجه به دوری این دو مکان از هم واقعا در حال رانندگی نمی شود راهنمایی درست و حسابی کرد.

در این شرایط به راننده آن خودرو گفتم که اینطوری نمی شود آدرس داد لطفا کنار بایستید تا راهنمایی تان کنم که ناراحت شد و سراغ یک خودروی دیگر رفت! موارد دیگری هم هست. مثلا بعضی مسافران وقتی آدرس می پرسند حتی از یک تشکر خشک و خالی هم دریغ می کنند و می روند. مشکلات بعضی مسافران فقط در پرسیدن آدرس خلاصه نمی شود؛ موارد دیگری هم هست که فعلا در این مجال نمی گنجد.