رذالتهای کوچک هیولایت میکنند!
این امیرحسین فتحی است که در چند قدمیمان، جلوی تمام نزدیک به ۳۰۰ نفر ایستاده و شاید یکی از بهترین مونولوگهای زندگیاش را ادا میکند. یک ساعتی بعد از اولین مونولوگش در قامت یک جهانپهلوان. حالا که ماهیتش عریان شده برای تک تکمان.
اینجا سالن نمایش ملک است، یک بلک باکس که اقلا ۴۰ پلهای پایینتر از سطح خیابان ملک است. جایی که موبایلها آنتن ندارند اما کارگردان نمایش از همه میخواهد که موبایلهایشان سایلنت باشد و فیلم نگیرند. از همه ما که نشستهایم به تماشای «نیوجرسی» نمایشی به کارگردانی سعید دشتی.
شاید خیلیهایمان به هیجان دیدن محمد لاریان که روی صحنه آمده به تماشای این کار آمدهایم. محمد لاریان خواننده پر طرفدار گروه سیریا، همان پسر گوشت شیرین بوشهری که با دلی دلی شعر یادم رفت ستاره شده است.
در وصف کار چند نقد مثبت خواندهام. چند تمجید هم شنیدهام درباره خلق موقعیتی که بهواسطه سازهای فلزی پدید آمده است. منشوری قائمالزاویه که جزء به جزء آن لوکیشنی از مسیر اتفاقات داستان است.
اما در واقعیت آنچه روی صحنه رخ میدهد بسیار ارزشمندتر از آن است که در یک سازه فلزی خلاصه شود. قصهای ق..