فقط صاحاب مملکت بودن کافی نیست، باید مملکتداری هم بلد باشید

گیرم حقیقتا ایشان بچه حزب اللهی باشد و باز هم گیرم صاحب مملکت ایشان و همانندان ایشان. کار تمام است؟ خیر. اول این که با گردنکشی و عربده نمی توان صاحب یک مملکت شد. صاحب شدن یک مملکت نیاز به خیلی چیزها دارد که شما فاقد آنید و اگر صرفا ادعا و گردن کلفتی می توانست به صاحب مملکت شدن بینجامد تا حالا صهیونیست ها صاحب سرزمین فلسطین شده بودند. گواه عاشق صادق در آستین باشد. به همین وضعیتی که الان در سرزمین های اشغالی وجود دارد خوب دقت کنید. شعار و حرف یامفت زدن را که همه بلدند. خوب دقت کنید و ببینید در نوار غزه چه می گذرد. هر موقع صهیونیست ها توانستند صاحب غزه شوند شما هم می توانید صاحب این مملکت شوید. ممکن است صهیونیست ها بتوانند کل غزه را با خاک یکسان کنند و همه مردم آن جا را راهی قبرستان کنند اما صاحب آن جا نخواهند شد. نه دنیا خواهد پذیرفت و نه حتی ارواح سرگردان در خرابه های غزه. گیرم شما هم بتوانید همه مردم ایران را به جز دوستان و هم حزبی هایتان،به سرنوشت مردم غزه دچار کنید آیا بازهم صاحب این مملکت خواهید شد؟ نخواهید شد. صاحب یک مملکت شدن با مملکتداری خیلی فرق دارد. این نکته ساده و بدیهی را می فهمید یا حالی تان کنم؟ شما می توانید در خیال و وهم صاحب این مملکت شوید اما آیا مملکت داری هم بلدید؟ نمی خواهد برای ما مملکت داری کنید برای همان به زعم خودتان حزب اللهی ها بلدید؟ اصلا هرکس جز شما کافر حربی و همین الان از روی نقشه این سرزمین حذف شوند آیا بلدید برای هم فکرانتان شغل ایجاد کنید؟ امنیت بیاورید؟ نظم ایجاد کنید؟ دیپلماسی می دانید یعنی چه؟ اصلا فقط می خواهید با طالبان رابطه داشته باشید، بلدید با چه زبانی با آن ها حرف بزنید یا همین افتضاحی را بالا می آورید که تا حالا بالا آورده اید؟ ورزش را چطور اداره می کنید؟ شما ممکن است علاقه چندانی به ورزش نداشته باشید اما بچه هایتان چطور؟ شاید آن ها دلشان خواست پایی به توپ بزنند. بلدید برای همان بچه ها آموزش و پرورش راه بیندازید؟ بلدید سرگرمشان کنید؟با هنر و فرهنگ چه خواهید کرد؟ تکلیف رسانه ها چه می شود؟ با آن هایی که با شما اختلاف سلیقه دارند چه خواهید کرد؟ با مخالفان سیاسی که اندک اندک سر و کله شان در هر جامعه ای پیدا می شود؟

بلد نیستید. به خدا بلد نیستید مملکتداری را که اگر بلد بودید این همه بذر کینه و نفاق و چند دستگی و تشتت نمی پراکندید. این همه شعار پُر هزینه نمی دادید. این همه حرف های کلی و پوچ نمی زدید. این همه رجز بیهوده نمی خواندید. والله هربار که مملکت شلوغ می شود و عده ای جوان عاصی و به جان آمده می ریزند کف خیابان، یکی از مقصران اصلی اش شمائید. بله. شما و همگنان شما که از هر تریبونی مردم را تحقیر می کنید. البته آن قدر هم شجاع و دلاورید که تا تقی به توقی می خورد گُم و گور می شوید و کسی شما را نمی بیند تا دوباره مملکت رو به آرامش نسبی بیاورد. ماموریت دارید این مملکت را به آشوب بکشید. قسم می خورم که اگر چنین ماموریتی نداشتید این همه با نفرت و کینه از حضور یکی دو نفر آدم غیر همسو با خودتان به خشم نمی آمدید. دلتان می خواهد با سیاست یکسان کردن حاکمیت و خالص سازی مملکت را به مرز انفجار برسانید و هرگاه ببینید کوچک ترین اتفاقی برنامه هایتان را به تاخیر انداخته خودتان به مرز انفجار می رسید.