ما نمانیم و عکس ما ماند

نیت خوانی نمی کنم و با گفتن این که این گونه نمایش ها نشان از روحیه ریاکارانه این مدیران دارد هیزم آتش دوزخم را افزون تر نمی کنم. اما با جرئت می توانم گفت این شکل از مدیریت لزوما مدیریت مردمی نیست. مردم از این که مدیری را در میان خود ببینند خوشحال می شوند.

به ویژه در هنگام مصیبت حضور مدیران می تواند برای آن ها دلگرم کننده باشد. بسیار دیده ایم که در هنگام بلایای طبیعی و غیرطبیعی مردم با ناراحتی فریاد می زنند که یک نفر از مسئولان این طرف ها پیدایشان نشده. این یعنی این که مردم توقع دارند در چنین مواقعی فرادستان در کنار آن ها حضور پیدا کنند تا عمق فاجعه را از نزدیک لمس کنند و صرفا به گزارشات رسمی و غیر رسمی بسنده نکنند. اما این یک بخش ماجراست.

آن چه در نهایت تعیین کننده است نتیجه ای است که حاصل می شود. اگر قرار باشد این حضور نمایشی که همواره با عکاس و فیلمبردار و گزارشگر همراه است به فرجامی نیک ختم شود مردم از این پس نه تنها از چنین نمایش هایی استقبال خواهند کرد بلکه آن را به لیست توقعات خود خواهند افزود. یعنی اگر فردا روزی اتفاقی افتاد و مسئولی در میدان حضور پیدا نکرد و آن اتفاق نیز با تدبیر و مدیریت صحیح سامان نیافت مردم خواهند گفت علت اصلی آن عدم حضور مسئولین بوده. اما عکس این ماجرا را نیز باید در نظر گرفت.

اگر این حضورهای میدانی و مردمی پایانی مصیبت بار در پی داشت چه؟ آن وقت مردم نخواهند گفت این صحنه سازی ها صرفا مردم فریبی است و نمایشی ریاکارانه برای سرپوش گذاشتن بر ناتوانی ها و ناکارآمدی ها و بی کفایتی ها؟ و اگر چنین بگویند حق با آن ها نیست؟ و دیگر این که باید حواسمان باشد که این نمایش های مردمی به سرعت می تواند به ضد خود بدل شود. هستند مدیران نالایقی که بلافاصله این حضور مردمی را به میدان رقابتی برای دیده شدن و فخر فروشی بدل می کنند. در شهرستان ها دیده ام که فرماندار و شهردار از کوچک ترین و بدیهی ترین خدمات به شهروندان عاجزند اما فی المثل در ایام عید در و دیوار شهر را پر می کنند از بنرهای رنگی و بزرگی که به تصویر آن ها مزین است و پیام تبریک به شهروندان.

مطمئنم اگر همین الان فکری برای این نمایش مردمی بودن نشود به زودی عکس ها و فیلم هایی منتشر می شود که مایه تمسخر همگان خواهد شد به گونه ای که اصل ماجرا مخدوش خواهد شد و دیگر کسی جرئت نخواهد کرد حتی برای رضای خدا به کمک خلق خدا بشتابد.