سندروم سه‌گانه

در این مطلب قرار نیست کسی را با کسی مقایسه کنیم. چون فوتبال ما با هیچ لیگ قابل مقایسه نیست اما زبان فوتبال در همه جای دنیا یکی است. ۲۲ بازیکن به دنبال یک توپ و هزاران عاشق و هوادار منتظر پیروزی تیم محبوب شان. حالا فرق نمی کند لیگ برتر انگلیس باشد یا همین فوتبال به اصطلاح حرفه ای ما.

همین دیشب منچسترسیتی مقابل استون ویلا شکست خورد و فاصله‌اش با آرسنال صدرجدولی به ۶ امتیاز رسید که تیم گواردیولا در سه بازی اخیر سه تساوی و یک شکست تجربه کرده و از ۱۵ بازی در لیگ برتر، ۳ شکست و ۳ تساوی به دست آورده است. این بدترین نتیجه برای تیمی است که فصل پیش ۳گانه برده و قهرمان چمپیونزلیگ شده است. اما اگر به وضعیت سکوهای ورزشگاه اتحاد نگاهی بیندازیم نه شعاری علیه گواردیولا می بینیم و نه بازیکنان تیم. شاید این تیم امسال قهرمان نشود اما مطمئنا آبی های شهر منچستر جواز صعود به لیگ قهرمانان را کسب می کند و جزو سه تیم بالای جدول خواهد بود.

همانطور که در اول مطلب نوشتم قصد ندارم پرسپولیس را با سیتی و یحیی را با پپ مقایسه کنم اما تنها چیزی که می توان در فوتبال آنها را باهم مقایسه کرد فرهنگ هواداری است. هواداری یعنی تا آخرین لحظه برای پیروزی از تیمت حمایت کنی. کاری که هواداران پرسپولیس در بازی مقابل الدحیل انجام ندادند. پرسپولیس با اینکه نیاز مبرمی به پیروزی در این بازی داشت اما از دقیقه ۸۳ شعار علیه بازیکنان و کادرفنی شروع شد. شعارهایی که چندین سال بود شنیده نمی شد. آخرین بار هواداران پرسپولیس علیه حمید درخشان شعار حیا کن رها کن سر داده بودند. حتی هواداران بعد از گل تساوی الدحیل در دقیقه ۹ حدودا نیم ساعتی سکوت کرده بودند و خبری از حمایت و تشویق نبود.

این رسم هواداری نیست علیه تیمی که فصل گذشته سه گانه برده و در کمتر از یک ماه دوباره فاتح دربی شده.

درست است که ما حافظه تاریخی ضعیفی داریم اما هنوز ۹ ماه از طوفان پرسپولیس در لیگ برتر نگذشته. پرسپولیس آخرین بازی خود در سال ۱۴۰۱ مقابل سپاهان را باخت اما در سال ۱۴۰۲ همه بازی هایش را برد و قهرمان لیگ و حذفی شد. آن هم در شرایطی که هیچ کارشناس و هواداری شانسی برای قهرمانی آن تیم قائل نبود. فوتبال بازی ثانیه‌هاست و تا ثانیه آخر باید منتظر معجزه بود.

۳۵۳۵