اختلال خوردن اجتنابی (ARFID) چیست؟

اختلال خوردن اجتنابی (ARFID) یک اختلال خوردن نسبتاً جدید شناخته شده است که می تواند به طور قابل توجهی بر سلامت و کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارد. برخلاف اختلالات غذایی سنتی مانند بی اشتهایی عصبی یا پرخوری عصبی، ARFID لزوماً شامل نگرانی در مورد وزن یا ظاهر بدن نیست. در عوض، با پرهیز شدید از برخی غذاها یا دسته‌هایی از غذاها مشخص می‌شود که منجر به الگوهای غذایی محدود می‌شود. در این مقاله به معرفی این اختلال و روش های تشخیص و درمان آن می پردازیم.

اختلال خوردن اجتنابی (ARFID) چیست؟

اختلال خوردن اجتنابی با شکست مداوم در برآوردن نیازهای تغذیه ای و انرژی مناسب مشخص می شود که می تواند به طرق مختلف ظاهر شود، از جمله:

اجتناب از برخی غذاها: افراد احتمال دارد از خوردن نوعی بافت، رنگ یا نوع خاصی از غذا خودداری کنند که اغلب منجر به رژیم غذایی بسیار محدود می شود.

ترس شدید از خوردن: برخی از افراد مبتلا به ARFID اضطراب مرتبط با خوردن را تجربه می کنند که می تواند ناشی از تجربیات منفی گذشته مانند خفگی یا ناراحتی گوارشی باشد.

عدم علاقه به غذا: بر خلاف افراد مبتلا به سایر اختلالات خوردن، افراد مبتلا به ARFID به سادگی به غذا علاقه ندارند، که منجر به دریافت حداقل غذا می شود.

انواع اختلال خوردن اجتنابی

مانند سایر شرایط اختلال خوردن، بسته به علائمی که فرد تجربه می کند، انواع مختلفی از اختلال خوردن اجتنابی (ARFID) وجود دارد. انواع ARFID عبارتند از: اجتنابی، بیزاری، محدود کننده، اختلال همزمان و ARFID بزرگسالان.

اجتنابی

یکی از انواع رایج اختلال خوردن اجتنابی است. در این شرایط، افراد به سادگی از انواع خاصی از غذاها در رابطه با ویژگی های حسی خودداری می کنند و باعث ایجاد حساسیت یا واکنش بیش از حد تحریک می شوند. این بیماران ممکن است به بوی غذاها، از جمله غذاهای نرم یا میوه ها و سبزیجاتی که دارای بافت های خاردار هستند، حساس باشند.

بیزاری

نوع دیگری از این اختلال خوردن، بیزاری است. افرادی که امتناع از غذا مربوط به نوع بدشان است، واکنش های مبتنی بر ترس را تجربه می کنند. این اختلال ترس از خفگی، حالت تهوع، استفراغ، درد یا بلع را برمی انگیزد و فرد را مجبور می کند به طور کامل از خوردن غذا اجتناب کند.

محدود کننده

افرادی که اختلال خوردن اجتنابی محدود کننده را تجربه می کنند نشانه هایی از علاقه کم به غذا را نشان می دهند. این نوع می تواند باعث شود فرد به طور کلی غذا خوردن را فراموش کند، نشانه هایی از کم اشتهایی را نشان دهد یا حواس او به شدت در زمان صرف غذا پرت شود. یکی دیگر از علائم اختلال ARFID محدود کننده شامل حساسیت شدید غذاها است که منجر به مصرف محدود می شود.

اختلال همزمان

افرادی که بیش از یک نوع اختلال ARFID را تجربه می‌کنند می‌توانند ویژگی‌های بی‌اشتهایی عصبی، از جمله نگرانی در مورد وزن و سایز بدن، ترس از افزایش وزن، منفی بودن در مورد چاق بودن، تصویر منفی از بدن و ترجیح برای کالری کمتر ایجاد کنند. این ترکیب از علائم به عنوان اختلال خوردن همزمان طبقه بندی می شود.

اختلال خوردن اجتنابی در بزرگسالان

افراد مبتلا به اختلال خوردن اجتنابی (ARFID) در سال‌های بزرگسالی محتمل است هنوز علائمی داشته باشند که در سال‌های نوجوانی تجربه کرده‌اند و می‌توانند به‌عنوان نوع اجتنابی، بیزاری یا محدودکننده طبقه‌بندی شوند. علائم ARFID در بزرگسالان می تواند شامل خوردن انتخابی یا بسیار حساس، ویژگی های غذایی، بافت، رنگ یا مزه بیزاری مربوط به غذا باشد.

علائم اختلال خوردن اجتنابی

علائم رایج اختلال خوردن اجتنابی یا ARFID عبارتند از:

• کمبودهای تغذیه ای: به دلیل رژیم غذایی محدود، افراد از کمبود ویتامین و مواد معدنی رنج می ببرند.
• کاهش وزن یا عدم افزایش وزن: به ویژه در کودکان و نوجوانان نگران کننده است، زیرا این امر می تواند بر رشد و تکامل تأثیر بگذارد.
• کناره‌گیری اجتماعی: غذا خوردن اغلب یک فعالیت اجتماعی است و افراد مبتلا به ARFID از موقعیت‌های اجتماعی شامل غذا اجتناب می کنند که منجر به انزوا می شود.
• پریشانی عاطفی: اضطراب یا پریشانی هنگام مواجهه با غذاهای ناآشنا یا موقعیت های خوردن.

علل اختلال خوردن اجتنابی

علل دقیق ARFID به طور کامل شناخته نشده است، اما عوامل متعددی در این امر نقش دارند:

استعداد ژنتیکی: سابقه خانوادگی اضطراب یا سایر اختلالات خوردن خطر را افزایش می دهد.

علل ژنتیکی ARFID

عوامل ژنتیکی می توانند به شدت بر خطر ابتلا به اختلالات خوردن تأثیر بگذارند. اختلالات خوردن می تواند بیماری های خانوادگی باشد و ویژگی های خلقی خاصی وجود دارد که می تواند فرد را مستعد ابتلا به اختلال خوردن کند. این ویژگی ها از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود.

علت های ارثی مولکولی

مانند بسیاری از بیماری های روانی، ارثی می تواند دلیلی برای برخی از رفتارهای اختلال خوردن باشد. هر انسانی با یک کد ژنتیکی متولد می شود که الگوهایی را در شرایط خاص سلامتی مانند ARFID نشان می دهد.

تاثیر محیطی

یکی دیگر از عوامل ژنتیکی که باعث می شود فرد علائم اختلال خوردن را تجربه کند، تأثیر محیطی از اعضای خانواده است. این می تواند ناشی از آماده کردن وعده غذایی، مشاهده رفتار اعضای خانواده با غذا و قرار گرفتن در معرض رژیم های غذایی یا غذا خوردن محدود در خانه باشد.

حساسیت های حسی: افرادی که حساسیت بیشتری نسبت به طعم، بافت یا بو دارند نسبت به برخی غذاها بیزارند.

علل روانی ARFID

افرادی که علائم سلامت روان مرتبط با OCD، اضطراب، ADHD و اوتیسم دارند نیز علائم ARFID را تجربه می کنند.

وسواس یا OCD

علائم ARFID می تواند همزمان با OCD رخ دهد. در برخی موارد شدید، وسواس در مصرف یا آماده سازی غذا می تواند منجر به اجبارهای تشریفاتی شود. اگر نگران این هستید که شما یا یکی از عزیزانتان با اختلال خوردن و OCD دست و پنجه نرم کند، بدانید که درمان‌های زیادی وجود دارد که می‌تواند کمک کند.

اضطراب

اضطراب می تواند با ARFID مرتبط باشد، به ویژه در بیمارانی که اضطراب و ترس را در مورد غذا خوردن تجربه می کنند. آنها از ترس اینکه در صورت خوردن برخی غذاها خفه شوند، استفراغ کنند یا حتی بمیرند از خوردن اجتناب می کنند.

بیش فعالی یا ADHD

برخی از افراد مبتلا به ADHD علائم گرسنگی قوی ندارند. آنها دوره های طولانی را بدون غذا می گذرانند، شاید وعده های غذایی کوچکتر بخورند و کمتر میان وعده بخورند. آن ها به سادگی فراموش می کنند که غذا بخورند. تهیه غذا می تواند سازماندهی و هماهنگی زیادی را بطلبد. خوردن را می توان به راحتی فراموش کرد یا به تعویق انداخت.

اوتیسم

ارتباط واضحی بین اوتیسم و ​​ARFID وجود دارد. بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم دارای حساسیت حسی قوی هستند. به دلیل مسائل حسی، این افراد به اندازه کافی برای حفظ وزن بدن و نیازهای غذایی خود غذا نمی خورند.

ترومای گذشته: تجربیات منفی مرتبط با غذا خوردن، مانند حوادث خفگی یا مشکلات شدید گوارشی، می تواند باعث ایجاد ARFID شود.

تشخیص و درمان اختلال خوردن اجتنابی

تشخیص ARFID معمولا شامل یک ارزیابی جامع توسط یک متخصص، از جمله تاریخچه پزشکی، عادات غذایی، و ارزیابی روانشناختی است. گزینه های درمانی شامل موارد زیر می باشد:

مشاوره تغذیه: همکاری با یک متخصص تغذیه برای ایجاد یک برنامه غذایی متعادل که به تدریج غذاهای جدید را معرفی می کند.

درمان شناختی رفتاری (CBT): این درمان می‌تواند به رفع اضطراب‌های زمینه‌ای و ترویج الگوهای غذایی سالم‌تر کمک کند.

مواجهه درمانی: قرار گرفتن تدریجی در معرض غذاهای بد به صورت کنترل شده می تواند به کاهش اضطراب مرتبط با خوردن کمک کند.

نکات پایانی

اختلال خوردن اجتنابی (ARFID) یک بیماری جدی است که در صورت عدم توجه می تواند منجر به عواقب سلامتی قابل توجهی شود. تشخیص زودهنگام و مداخله برای بهبود نتایج بسیار مهم است. اگر شما یا شخصی که می شناسید با ARFID دست و پنجه نرم می کنید، جستجوی مشاوره حرفه ای یک گام اساسی به سمت بهبودی است. درک دوستان و خانواده نیز می تواند نقشی حیاتی در روند بهبودی داشته باشد.