تاثیر هورمون ها و سلامت روان

بین هورمون های ما و سلامت روان ما ارتباط وجود دارد. این مقاله ابتدا با بررسی مشکلات عدم تعادل هورمونی و ارتباط آن با بیماری های رایج پزشکی و دوم با در نظر گرفتن این موضوع از دیدگاه جنسیتی، بحث در مورد هورمون ها در مقابل سلامت روان را مطرح می کند.

در زمان‌های اخیر بر سر تحقیقات مرتبط با هورمون‌ها و بیماری‌های روانی زنان اختلاف نظر وجود داشته است. بینش در مورد شرایط شدید روانپزشکی که مخصوص زنان است و برای مدت طولانی مرموز باقی مانده است و به ندرت مورد تحقیق قرار گرفته است، به دست آمده است.

عدم تعادل هورمونی و سلامت روان
افراد مبتلا به اختلالات غدد درون ریز فقط باید با علائم فیزیکی مقابله کنند. آنها همچنین مستعد ابتلا به علائم بیماری های روانپزشکی مانند اضطراب، افسردگی، بی حالی، مه مغزی، شیدایی و سردرگمی هستند. غده تیروئید مسئول تولید هورمون هایی به نام های T3 و T4 است. گیرنده های T3 فراوانی در مغز وجود دارد و بنابراین این هورمون برای سلامت روان ما اهمیت بیشتری دارد.

عملکرد ناکافی سیستم غدد درون ریز می تواند منجر به پیشروی همه چیز شود. آن دسته از شرایط غدد درون ریز مستعد ابتلا به موارد زیر هستند:

کم کاری تیروئید – تیروئید کم کار
پرکاری تیروئید – تیروئید پرکار
بیماری آدیسون – نارسایی غده فوق کلیوی (کفایی کورتیزول یا آلدوسترون)
آکرومگالی – اختلال عملکرد غده هیپوفیز

در صورت عدم تعادل تیروئید، مشکلات خلقی ممکن است رخ دهد. تحقیقات نشان داده است که پرخاشگری یکی از علائم مشکل پرکاری تیروئید است. داروهایی که معمولاً برای درمان عدم تعادل تیروئید تجویز می شوند نیز می توانند منجر به مشکلاتی شوند. گاهی اوقات درمان می تواند باعث بی قراری و/یا تحریک پذیری شود.

یکی دیگر از شرایط رایج مرتبط با عدم تعادل هورمونی و همزمان بیماری روانی، التهاب است. مشکلات می تواند در نتیجه واکنش های خود ایمنی ناشی از ناهنجاری های تیروئید و عدم تعادل هورمونی مرتبط با آن ایجاد شود. تحقیقات نشان داده است که در مغز افرادی که از افسردگی یا اضطراب رنج می برند، التهاب افزایش می یابد.

تجربه بیماری روانی در نتیجه عدم تعادل هورمونی محدود به کسانی نیست که قبلاً یک بیماری پزشکی قابل تشخیص دارند. به خوبی شناخته شده است که استرس عامل رایج ایجاد و تشدید بیماری های روانی است. شاید کمتر شناخته شده این باشد که واسطه بیولوژیکی و در نتیجه مقصر فیزیکی که مظهر “استرس” است، هورمون کورتیزول است.

درمان هورمونی؟
ما به تجویز داروهای روانپزشکی مانند داروهای ضد افسردگی یا استفاده از گفتار درمانی مانند روان درمانی و مشاوره به عنوان روش هایی برای درمان بیماری های روانی عادت کرده ایم. اکنون به خوبی شناخته شده است که درمان های هورمونی می توانند جایگزینی طبیعی برای درمان های دارویی به عنوان یک راه حل بالقوه ارائه دهند. به عنوان مثال، استفاده از درمان جایگزین هورمونی (HRT) به یک درمان رایج برای زنان مبتلا به علائم یائسگی تبدیل شده است.

در برخی موارد و برعکس تجویز هورمون ها، راه حل مناسب می تواند مسدود کردن آنها باشد. یک راه جدید و هیجان انگیز برای تحقیق شامل چشم انداز مسدود کردن مراکز پاداش در مغز است. هدف از این کار مبارزه با مشکلات و اثرات تولید بیش از حد سروتونین است که در پاسخ به مواد افزودنی مانند الکل، مواد مخدر، غذا، قمار و خرید رخ می دهد.

هورمون های جنسی و سلامت روان
مسائل مربوط به سلامت زنان در طول تاریخ کم‌بودجه بوده است و مورخان فمینیست سوگیری جنسیتی را در تحقیقات بهداشتی پزشکی و مراقبت‌های بهداشتی گذشته کشف کرده‌اند. این تمایل بیشتر به بررسی مشکلات مربوط به مردان و زیست شناسی مردانه نسبت به زنان بوده است. اکنون، محققان یک مبنای بیولوژیکی را برای شرایط روانپزشکی کشف کرده‌اند که زنان برای مدت طولانی مستعد ابتلا به آن بوده و در طول اعصار از آن رنج می‌برند.

بسیاری از زنان به طور سنتی مشکلات سلامت روان را در این زمان های کلیدی تجربه کرده اند. برای برخی، شروع یک وضعیت سلامت روان شدید است و برای برخی می تواند کشنده باشد. با این حال، ارتباط بین هورمون ها و سلامتی برای مدت طولانی مرموز باقی مانده است و در همه موارد به جز جدی ترین موارد، اغلب به عنوان «بچه بلوز» یا «آن زمان از ماه» نادیده گرفته می شد.

کولکارنی کشف کرد که در برخی موارد یک دوره ساده هورمون جایگزین می تواند برای کاهش یا حتی درمان علائم کافی باشد. به عنوان مثال، در دوران بارداری، زنان افزایش تدریجی هورمون آلوپرگنانولون (که از هورمون جنسی پروژسترون ایجاد می شود) را تجربه می کنند و به دنبال آن یک سقوط ناگهانی مسئول شروع چیزی است که بسیاری آن را “بیبی بلوز” می دانند.

اکثر زنان بهبود می یابند اما برخی بهبود نمی یابند. در یک مورد قابل توجه، زنی به دلیل شروع توهمات شنوایی پس از زایمان به حدی شدید که باعث ناتوانی او شده بود، سال ها در نهادینه شده بود. قابل توجه است که وقتی کولکارنی یک دوره ساده درمان هورمونی مصنوعی را انجام داد، زن مورد نظر دیگر علائم را تجربه نکرد.

بحث جذابی در اینجا وجود دارد. برخی از محققان فمینیست، برخلاف این تحقیق اخیر، استدلال می کنند که چنین مطالعاتی ممکن است برای پیشرفت در دستیابی به برابری و آزادی هایی که زنان مدت ها برای آن مبارزه کرده اند مضر باشد. بازگشت به یک «درمان» پزشکی برای رفع بسیاری از مشکلاتی که زنان برای حل آنها سخت مبارزه کرده‌اند، مانند خشونت علیه زنان، کاری نمی‌کند. این امر باعث بازگشت به انگ «هیستری» می شود – اختلالات خلقی منفی زنانه، که در اصل به دلیل ایجاد آن توسط رحم نسبت داده می شود.

در حالی که حوزه تحقیقات هورمونی و سلامت روان زنان با نگرانی مواجه می شود، ارتباط بین هورمون ها و سلامت روان ما تنها در مراحل ابتدایی خود است و هنوز تحقیقات بیشتری برای درک کامل آن مورد نیاز است.