داروی تترابنازین برای چیست؟ موارد مصرف و عوارض جانبی آن

تترابنازین یک داروی تجویزی است که عمدتاً برای درمان حرکات غیرارادی و اسپاسم عضلانی مرتبط با بیماری هانتینگتون استفاده می شود. همچنین گاهی اوقات از آن برای مدیریت سایر اختلالات حرکتی مانند دیسکینزی دیررس و سندرم تورت استفاده می شود. داروی تترابنازین با کاهش سطوح انتقال دهنده های عصبی خاص در مغز که به حرکات کنترل نشده کمک می کنند، عمل می کند.

موارد استفاده از داروی تترابنازین

بیماری هانتینگتون: تترابنازین اولین و تنها داروی مورد تایید FDA برای درمان کره (حرکات غیرارادی) مرتبط با بیماری هانتینگتون است زیرا می تواند به کاهش شدت و دفعات این حرکات اغلب ناتوان کننده کمک کند.

دیسکینزی دیررس: در حالی که به طور رسمی برای این استفاده تایید نشده است، تترابنازین گاهی اوقات برای مدیریت حرکات کنترل نشده عضلانی و تیک های ناشی از دیسکینزی دیررس تجویز می شود. دیسکینزی دیررس یک عارضه جانبی است که می تواند از مصرف طولانی مدت برخی داروهای ضد روان پریشی ایجاد شود.

سندرم تورت: مانند استفاده از آن در دیسکینزی دیررس، تترابنازین به صورت غیرقابل استفاده برای کمک به کنترل صداهای کنترل نشده و تیک های حرکتی مرتبط با سندرم تورت استفاده می شود.

سایر اختلالات حرکتی: در برخی موارد، تترابنازین به صورت تجربی برای درمان سایر اختلالات حرکتی مانند همیبالیسموس، میوکلونوس و انواع خاصی از دیستونی استفاده می شود.

مقدار و نحوه مصرف داروی تترابنازین

تترابنازین معمولاً با دوز کم شروع می شود، معمولاً با توجه به توصیه پزشک، ۱۲٫۵ میلی گرم خوراکی یک تا دو بار در روز مصرف می شود. سپس دوز به تدریج طی چند هفته بر اساس پاسخ و تحمل فردی و تجویز پزشک افزایش می یابد. حداکثر دوز توصیه شده روزانه ۱۰۰ میلی گرم است که در دوزهای منقسم مصرف می شود.

عواملی که بر دوز مورد نیاز داروی تترابنازین تأثیر می گذارند عبارتند از:

• شدت علائم کوریا
• تفاوت های فردی در متابولیسم دارو (فعالیت آنزیم CYP2D6)
• مصرف همزمان داروهای مهارکننده CYP2D6
• وجود سایر شرایط پزشکی

مهم است که دستورالعمل های تجویزی پزشک خود را به دقت دنبال کنید، زیرا داروی تترابنازین، به خصوص در دوزهای بالاتر، می تواند عوارض جانبی قابل توجهی داشته باشد.

عوارض جانبی تترابنازین

عوارض جانبی رایج تترابنازین شامل موارد زیر است:

• خواب آلودگی و خستگی
• سرگیجه و بی ثباتی
• تهوع و استفراغ
• افسردگی و افکار خودکشی
• پارکینسونیسم (لرزش، سفتی، حرکات آهسته)
• آکاتیسیا (بی قراری و ناتوانی در یک جا نشستن)

عوارض جانبی جدی تر می تواند شامل موارد زیر باشد:

• سندرم بدخیم نورولپتیک (یک واکنش بالقوه تهدید کننده زندگی)
• طولانی شدن QT (ریتم غیر طبیعی قلب)
• افزایش خطر افکار و رفتارهای خودکشی

بیماران باید به دقت تحت نظر باشند، به ویژه در هنگام شروع یا افزایش دوز تترابنازین. معاینات منظم با پزشک تجویز کننده برای مدیریت عوارض جانبی ضروری است.

مکانیسم عمل داروی تترابنازین

تترابنازین با مسدود کردن ناقل مونوآمین تاولی ۲ (VMAT2) در مغز عمل می کند. VMAT2 مسئول بسته بندی و ذخیره سازی انتقال دهنده های عصبی مانند دوپامین، سروتونین و نوراپی نفرین است. با مهار VMAT2، تترابنازین مقدار این انتقال دهنده های عصبی را کاهش می دهد که به نوبه خود به کاهش حرکات کنترل نشده و اسپاسم عضلانی کمک می کند.

این مکانیسم اثر همان چیزی است که تترابنازین را برای درمان کره (حرکات غیرارادی) مرتبط با بیماری هانتینگتون و همچنین سایر اختلالات حرکتی هیپرکینتیک موثر می کند.

متابولیسم و ​​فارماکوکینتیک داروی تترابنازین

تترابنازین به سرعت در کبد توسط آنزیم CYP2D6 متابولیزه می شود. این آنزیم تترابنازین را به چندین متابولیت فعال تجزیه می کند که به اثرات کلی درمانی نیز کمک می کند. این دارو معمولاً به صورت خوراکی مصرف می‌شود و حداکثر غلظت پلاسمایی آن حدود ۱-۲ ساعت پس از دوز مصرف می‌شود. نیمه عمر نسبتاً کوتاهی ۵ تا ۷ ساعت دارد و برای حفظ اثر درمانی ثابت نیاز به دوزهای متعدد روزانه دارد.

تداخلات و موارد منع مصرف داروی تترابنازین

با توجه به مکانیسم اثر و مسیر متابولیک، تترابنازین دارای پتانسیل چندین تداخل دارویی قابل توجه است:

1. مهارکننده های قوی CYP2D6 (مانند پاروکستین، فلوکستین) می توانند سطح تترابنازین و خطر عوارض جانبی را افزایش دهند.
2. مهارکننده های مونوآمین اکسیداز (MAOIs) منع مصرف دارند، زیرا می توانند منجر به سندرم سروتونین شوند.
3. رزرپین، یکی دیگر از مهارکننده های VMAT2، نباید به طور همزمان استفاده شود.
4. تترابنازین همچنین در بیماران مبتلا به برخی بیماری های قلبی مانند طولانی شدن QT یا نارسایی کنترل نشده قلبی به دلیل افزایش خطر آریتمی منع مصرف دارد.

انتخاب دقیق بیمار و نظارت دقیق هنگام تجویز تترابنازین، به ویژه در افراد مسن یا کسانی که شرایط پزشکی زمینه ای دارند، ضروری است.

اثربخشی داروی تترابنازین در بیماری هانتینگتون

نشان داده شده است که تترابنازین در کاهش شدت و دفعات کره (حرکات غیرارادی) مرتبط با بیماری هانتینگتون موثر است. در آزمایش های بالینی، بیمارانی که تترابنازین مصرف می‌کردند، در مقایسه با بیمارانی که دارونما مصرف می‌کردند، بهبود قابل‌توجهی را در علائم کوریا تجربه کردند.

مزایای تترابنازین برای بیماری کره هانتینگتون در اقدامات مختلف نشان داده شده است، از جمله:

• کاهش مقیاس یکپارچه رتبه‌بندی بیماری هانتینگتون (UHDRS)
• بهبود برداشت جهانی بیمار و پزشک از تغییر
• افزایش زمان قطع مصرف به دلیل عدم اثربخشی

نکته مهم این است که بهبود در کوریا با تترابنازین در طول درمان طولانی مدت حفظ شد، با مزایای پایدار تا ۸۰ هفته در برخی از مطالعات مشاهده شد.

نقش داروی تترابنازین در مدیریت بیماری هانتینگتون

در حالی که تترابنازین برای مدیریت علائم حرکتی بیماری هانتینگتون مهم است، تنها یکی از اجزای یک رویکرد درمانی جامع است. سایر جنبه های کلیدی مراقبت شامل موارد زیر هستند:

• درمان فیزیکی، شغلی و گفتار درمانی برای حفظ عملکرد و استقلال
• حمایت روانی و روانی برای رسیدگی به تغییرات شناختی، رفتاری و عاطفی
• مشاوره ژنتیک و برنامه ریزی برای اعضای خانواده
• مراقبت تسکینی با پیشرفت بیماری

با ادغام تترابنازین با این مداخلات چند رشته ای دیگر، پزشکان می توانند کیفیت کلی زندگی و نتایج را برای افراد مبتلا به بیماری هانتینگتون بهینه کنند.

جدول نام های تجاری دارو تترابنازین در داروخانه ها

نکات پایانی

در نتیجه، تترابنازین یک داروی حیاتی برای مدیریت بیماری های ناتوان کننده کره مرتبط با بیماری هانتینگتون است. اثربخشی، دوز دقیق و ادغام آن در مراقبت جامع همه ملاحظات مهم برای این وضعیت پیچیده عصبی است.

داروی تترابنازین در درجه اول برای درمان حرکات غیرارادی مرتبط با بیماری هانتینگتون استفاده می شود. در حالی که از آن برای سایر اختلالات حرکتی نیز استفاده می شود، اما با توجه به آنچه در این مقاله مجله سلامت داروخانه آنلاین گفته شد، خطرات عوارض جانبی قابل توجهی دارد که نیاز به نظارت و نظارت دقیق پزشکی دارد.