عمری به بلندای ۱۰۳ سال و بیست و چند ثانیه
چنان که از متون مراجع عظام فهمیده می شود، آیت الله به چنان مرتبه ای رسیده بود که او را از «اساطین حوزه»، «بهترین فقهای عصر»، «خدمتگزار دین و مذهب»، « حسنات دوران»، «ارکان حوزه» و صاحب آثار « فقهی و کلامی» نامیدند و فقدانشان را حضرت آیت الله سیستانی «خسارتی عظیم» برشمردند. اما مایلم در این نوشته مجددا به نقطه ی عطفی در زندگی اجتماعی و سیاسی ایشان اشاره کنم که ارزش تاسیسی و بن بست شکن داشت، همان نقطه ی عطفی که چند ماه پیش در دیدار با رئیس مجلس خبر ساز شد. لحظه لحظه ی عمر آدمی مهم است، اما لحظاتی در زندگانی انسان وجود دارد که باید برای آن سال ها ریاضت کشید و شکیبایی کرد، تا شاید فرا رسد؛ آنجا که جانی فدای حقیقت می شود، آنجا که برای عدالت و اخلاق قیام می شود، آنجا که دل شکسته ی ملتی مرهم می شود، آنجا که آبرویی با خدا معامله می شود، همانجا چون شب قدری است که از هزار ماه برتر است.
آیت الله در قم خلوت گزیده بود و پای در سنت داشت. استادان بزرگی چون آیت الله العظمی بروجردی دیده و با آیت الله العظمی گلپایگانی محشور، خاک مدرسه خورده و سختی کشیده بود و از لابلای کتاب ها و درس و بحث ها مشق دین دار..