بی خیال زمین افتادن آرمیتا،من باید به کارم برسم
انتشار تصویر دختر نوجوان نقش بر زمین در پلتفرم‌ها و صفحات مجازی گویای واقعیتی است تلخ،در سمت راست تصاویر منتشر شده،خانمی در حال دویدن است اما نه برای همراهی و کمک به آرمیتا بلکه برای رسیدن به قطار و رفتن به مقصد. گرچه تمام لحظات فیلم منتشر شده چند ثانیه بیشتر نیست ، اما همین چند لحظه گویای هزاران حرف و مطلب است.
چندی پیش پیرامون نهادینه شدن خشونت در جامعه و برخی بی‌مهری ها که نسبت به یکدیگر روا می‌کنیم مطلبی منتشر کردم ،در آن یادداشت نوشتم؛( به گواه تاریخ مردمان این سرزمین شهره هستند به مهربانی و نجابت،ادبیات و تاریخ ادبیات این سرزمین سرشار است از امثال و حکایت هایی در توصیه به مهرورزی و محبت نه تنها به همنوع خویش که انسان است و اشرف مخلوقات بلکه از مهربانی با حیوانات و سایر موجودات هستی ،قصه ها و حکایت ها شنیده و خوانده ایم.)
و پرسش‌های متنوعی مطرح کردم از جمله اینکه برفرض که نهادها و ارگان‌های حاکمیتی به فکر روح و روان ملت نباشند و من و شما را به حال خودمان رها کرده اند، تکلیف ما نسبت به هم چیست؟به قول خسرو شکیبایی فقید و عزیز در فیلم هامون:(روح و معنویت چی شد؟ به سر عشق چی آمد)
چ..