اخراج به شیوه دانشگاه تهران
عادت داریم. یعنی عادت کرده ایم در این سال ها که به اسمِ مبارزه با بی اخلاقی خودمان پرچمدار بی اخلاقی شویم. به اسم مبارزه با منکَر خودمان بدترین منکرات را انجام دهیم. به نام دفاع از دین بدیهیترین اصول دینی را زیر پا بگذاریم و به نام خدا و پیامبر دروغ و نفاق و تهمت را رواج دهیم و مقاصد سیاسی و حزبی خودمان را پیش ببریم و در پوشش دفاع از مردم منافع فردی و جمعی مان را تامین کنیم.البته این حرف ها ربطی به ریاست محترم دانشگاه تهران ندارد. کلی عرض کردم. از باب مقدمه و خالی نبودن عریضه.
حالا فرض را بر این بگذاریم که رئیس دانشگاه تهران راست می گوید-به قول علما فرض محال که محال نیست- اتهام مشکل اخلاقی آن هم به جمعی از اساتیدی که به قول ایشان اخراج نشده اند بلکه به آن ها گفته اند دیگر تشریف نیاورید به دانشگاه چیست؟ رئیس دانشگاه تهران می گوید آن ها شاکی داشتند. کجای دنیا آدمی را به صرف داشتن شاکی از کاری منع می کنند؟ در کدام دادگاه به شکایت این شاکیان محترم رسیدگی شده؟ این که جمع کثیری از اساتید دانشگاه را به مشکل اخلاقی متهم می کنند و می گویید شاکی داشته اند اسمش اخلاق است اما این که عده ای در ر..