بهترینها مستحق بهترینها
یک سال دیگر نیز گذشت. گویی دیروز بود که سال ۱۴۰۰ را شروع کرده بودیم. ایام به همین سرعت برای ما خواهد گذشت همانگونه که برای گذشتگان ما گذشت. گذشتگانی که تا چند سال پیش آنها را می شناختیم.
با آنها زندگی کردیم و دیگر در میانمان نیستند و گذشتگانیکه سال ها و حتی قرن ها پیش می زیستند و ما هرگز آنها را ندیده و اصلاً یاد و نشانی از آنها نداریم ، این عمر برای ما هم به سرانجام خواهد رسید و آیندگان آیا ما را به یاد بیاورند یا نه ؟
مهم آیندگان یا گذشتگان نیستند هر چند عدهای برای جمعی دیگر دارای اهمیت های گذرا یا ماندگار بوده و هستند ، مهم خود مائیم برای خودمان که از این گذران عمر چه اندوخته ای خواهیم داشت چراکه همه ایمان و یقین داریم که برای زندگانی چند روزه دنیا آفریده نشدیم.
اصولاً این باور از دیرباز در کل بشر وجود داشته ، نه تنها در آنها که به خدا و عالم آخرت ایمان دارند بلکه در مشرکین و حتی کفار ، فرعون و نمرود و امثال آنها که حتی در مقابل دین خدا ایستادند یعنی کفر مطلق ، احساس درونی اشان به جاودانگی حکم می داد و جاودانه ماندن در زمان حیات و چه پس از مرگ را برای خود می خواستند چراکه اصولاً جا..