نوری المالکی؛ انشعابی بدنام
دو دلیل براین مدعا سایه دارد؛ نخست اینکه توافق‌های سرهم بندی شده در اجلاس پنج‌شنبه گذشته پارلمان، هیچ پاسخ منطقی و واقعی به مطالبات معترضان اکتبر نیست. دوم؛ انتخاب‌های اخیر بر بستری از اختلاف‌ها و زد و بندهایی انجام شده که بنیان آن بر روی شن‌های روان شکل گرفته است.
بیش از یکسال از اعتراض مردم عراق علیه فساد و ابتذال گسترده در فضای عمومی حاکم بر نخبگان و بوروکراسی ناکارآمد این کشور می‌گذرد. در این مدت برگزاری انتخابات پارلمانی به نظر تنها پاسخ «نمایشی» نخبگان حاکم به اعتراضات بود اما همین انتخابات نیز دچار عدم مشروعیت و اعتبار شد؛ زیرا از یک‌سو مردم به مشارکت فعال در آن پاسخ «نه» دادند. از سوی دیگر برندگان و بازندگان در جلوه اکثریت و اقلیت نتایج انتخاباتی، چنان بر سر هم کوفتند که پس از یکسال، امکان انتخاب رئیس جمهوری و نخست وزیر ناممکن شد. اختلافات چنان گسترده بود که رفته رفته موضوع انتخابات و نتایج آن بلاموضوع جلوه کرد. آنچه در میان هیاهوی جناح‌ها و ائتلاف‌های حزبی گم شد و یا به عمد به دست فراموشی سپرده شد، خواست اکثریت معترض اعم از جوانان و مردم معترضی بود و هست که در تمام دهه‌های ..