بیماری کرون چیست؟ علائم و روش درمان

بیماری کرون نوعی بیماری التهابی روده است که باعث می شود دستگاه گوارش متورم و تحریک شود. این بیماری معمولاً با علائمی مانند درد شکم، اسهال، کاهش وزن و خونریزی مقعدی همراه می باشد. در این مقاله به علائم این بیماری و روش های درمان آن می پردازیم.

بیماری کرون چیست؟

این بیماری وضعیتی است که باعث تورم یا التهاب در بخشی از سیستم گوارش می شود. این بیماری می تواند هر بخشی از دستگاه گوارش را تحت تاثیر قرار دهد، اما اغلب روده کوچک و روده بزرگ را درگیر می کند. کرون و یک بیماری دیگر به نام کولیت اولسراتیو (UC)، بخشی از گروهی به نام بیماری التهابی روده (IBD) هستند.

انواع بیماری کرون

پنج نوع بیماری کرون وجود دارد که بر اساس آن، قسمتی از دستگاه گوارش تحت تأثیر قرار می گیرد.

1. ایلئوکولیت که شایع ترین شکل بیماری کرون است و روده بزرگ و آخرین قسمت روده کوچک به نام ایلئوم یا ایلئوم انتهایی را درگیر می کند.
2. کولیت کرون یا کولیت گرانولوماتوز که فقط روده بزرگ را تحت تاثیر قرار می دهد.
3. بیماری کرون معده و دوازدهه که بر معده و قسمت اول روده کوچک به نام دوازدهه تأثیر می گذارد.
4. ایلیت که بر ایلئوم تأثیر می گذارد.
5. ژژنوئیلیت که باعث ایجاد نواحی کوچک التهاب در نیمه بالایی روده کوچک به نام ژژونوم می شود.

علائم کرون

افراد مبتلا به کرون معمولاً علائم شدیدی دارند و به دنبال آن می توانند دوره‌هایی بدون علائم داشته باشند که شاید هفته‌ها یا سال‌ها طول بکشد. علائم بستگی به محل وقوع بیماری و میزان جدی بودن آن دارد. علائم اولیه بیماری کرون را می توان به راحتی با شرایط دیگر اشتباه گرفت. آنها معمولاً شامل مواردی مانند اسهال مکرر، درد و حساسیت شکم، کاهش وزن غیر قابل توضیح و خون در مدفوع می باشد.

هنگامی که این بیماری پیشرفت می کند، احتمال دارد متوجه علائمی مانند حالت تهوع، خستگی، درد مفاصل، تب، اسهال طولانی مدت(اغلب خونی و همراه با مخاط یا چرک)، کاهش وزن و زخم های دهان شوید.

علل بیماری کرون

پزشکان مطمئن نیستند که چه چیزی باعث این بیماری می شود. برخی افراد آن را یک بیماری خودایمنی می دانند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که التهاب طولانی‌مدت احتمالاً به این دلیل است که یک ویروس، باکتری یا غذای بی‌ضرر در روده حمله می‌کند. اگرچه علل این بیماری نامشخص است، اما نمی تواند از فردی به فرد دیگر سرایت کند.

عوامل خطر بیماری کرون

چند چیز می تواند احتمال ابتلا به کرون را افزایش دهد:

• ژن ها: این بیماری اغلب ارثی است. حدود ۲۰ درصد از افرادی که به آن مبتلا هستند، یکی از بستگان نزدیکشان مبتلا به کرون یا UC است.
• سن: اگرچه این بیماری می تواند افراد در هر سنی را تحت تاثیر قرار دهد، اما بیشتر یک بیماری در افراد جوان است. اکثر افراد قبل از ۳۰ سالگی تشخیص داده می شوند، اما این بیماری می تواند افراد ۵۰، ۶۰، ۷۰ یا حتی بعد از آن را درگیر کند.
• سیگار کشیدن: این یکی از عوامل خطر است که کنترل آن آسان است. سیگار کشیدن می تواند کرون را جدی تر کند و احتمال نیاز به جراحی را افزایش دهد.
• داروها: داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن، ناپروکسن و داروهای مشابه باعث بیماری کرون نمی شوند، اما می توانند منجر به التهاب روده شوند که آن را بدتر می کند.
• محل زندگی: افرادی که در مناطق شهری یا کشورهای صنعتی زندگی می کنند بیشتر در معرض ابتلا به کرون هستند.
• رژیم غذایی: اگر مقدار زیادی غذاهای پرچرب یا فرآوری شده می خورید، احتمال ابتلای شما افزایش می یابد.
• عفونت: باکتری های مرتبط با بیماری کرون شامل مایکوباکتریوم آویومپاراتوبرکلوزیس است که باعث ایجاد شرایط مشابه می شود.

تشخیص کرون

اگر علائم این بیماری را داشته باشید، پزشک سعی می کند بفهمد که آیا به بیماری کرون مبتلا هستید یا مبتلا به بیماری دیگری مانند کولیت اولسراتیو می باشید. پزشک سابقه پزشکی شما را بررسی کرده و در مورد علائم شما صحبت خواهد کرد.

احتمال دارد پزشک تعدادی آزمایش مانند آزمایش خون و نمونه مدفوع برای رد عفونت به عنوان علت اسهال درخواست دهد. همچنین پزشک از تست های تصویربرداری مانند ام آر آی و سی تی اسکن برای تشخیص استفاده می کند. برخی اوقات نیز پزشک شما را برای انجام آندوسکوپی یا کولونوسکوپی نزد یک متخصص گوارش می فرستد.

درمان بیماری کرون

هیچ درمان واحدی وجود ندارد که برای همه مبتلایان به این بیماری مناسب باشد. درمان شما بستگی به این دارد که چه چیزی باعث علائم شما شده است و چقدر جدی هستند. پزشک سعی می کند التهاب دستگاه گوارش شما را کاهش دهد و شما را از بروز عوارض دور نگه دارد.

داروها برای بیماری کرون

بیماری کرون بیشتر با داروها درمان می شود، از جمله:

• داروهای ضد التهاب مانند مسالامین (Asacol، Lialda، Pentasa)، اولسالازین (Dipentum) و سولفاسالازین (Azulfidine).
• کورتیکواستروئیدها مانند بودزونید (Entocort) و پردنیزون یا متیل پردنیزولون (Solu-Medrol).
• اصلاح کننده های سیستم ایمنی مانند آزاتیوپرین (Imuran، Azasan) و متوترکسات (Rheumatrex، Trexall).
• آنتی بیوتیک هایی مانند سیپروفلوکساسین (Cipro) و مترونیدازول (Flagyl).
• داروهای اسهال از جمله لوپرامید در دوزهای کم.

در صورت ابتلا به بیماری کرون متوسط ​​تا شدید، احتمال دارد داروهای بیولوژیک در درمان شما گنجانده شود. داروهای ضد تومور فاکتور نکروز اغلب اولین انتخاب هستند. پس از شروع درمان، پزشک شما در عرض چند هفته مجدداً بررسی خواهد کرد تا ببیند دارو چقدر خوب عمل می کند.

شما درمان را تا زمانی که به بهبودی برسید و علائم شما کاهش یابد، ادامه خواهید داد. هنگامی که این اتفاق می افتد، پزشک شما احتمال دارد “درمان نگهدارنده” را برای جلوگیری از علائم تجویز کند. اگر بهتر نشوید، به درمان قوی تری نیاز خواهید داشت. پزشک احتمالاً مکمل های غذایی را نیز پیشنهاد کند.

جراحی برای بیماری کرون

حدود ۶۶ تا ۷۵ درصد افراد مبتلا به بیماری کرون به جراحی نیاز خواهند داشت. این می تواند به عوارض یا زمانی که داروها عمل نمی کنند کمک کند. جراح قسمت بیمار روده را برمی دارد و دو انتهای سالم را به هم متصل می کند. بسیاری از مردم تا سال‌ها پس از آن بدون علائم هستند، اما این یک درمان نیست. بیماری کرون اغلب در محل اتصال به نام آناستوموز عود می کند.

اگر رکتوم شما بیمار باشد و پزشک نتواند از آن برای جلوگیری از آناستوموز استفاده کند، ممکن است به ایلئوستومی نیاز داشته باشید. در این روش روده شما را به پوست تنه شما متصل می کنند. این یک سوراخ در پوست شما ایجاد می کند، جایی که مواد زائد بدن در کیسه ای جمع می شوند که می توانید آن را خالی کنید.

عوارض بیماری کرون

بیماری کرون دو نوع عارضه ایجاد می کند. موضعی، که فقط روده را تحت تاثیر قرار می دهد و سیستمیک، که کل بدن را تحت تاثیر قرار می دهد. عوارض موضعی بیماری کرون عبارتند از آبسه روی دیواره‌های روده‌ها، اسهال نمک صفراوی، شکاف در مقعد، فیستول، سوء تغذیه و رشد بیش از حد باکتری های روده کوچک که منجر به گاز معده، نفخ، درد شکم و اسهال می شود.

عوارض سیستمیک عبارتند از آرتروز(پیرامونی، محوری، اسپوندیلیت آنکیلوزان)، مشکلات پوستی(اریتم گرهی، پیودرما گانگرنوزوم، برچسب های پوستی)، زخمهای دهان، از دست دادن استخوان، کمبود ویتامین D، مشکلات چشمی(اپی اسکلریت، اسکلریت، یووئیت)، مشکلات کلیوی(سنگ کلیه، هیدرونفروز) و مشکلات کبدی(بیماری کبد چرب، سنگ کیسه صفرا، پانکراتیت).

مشکلات رشد فیزیکی کرون می تواند در هر سنی شروع شود و معمولاً والدین متوجه آن می شوند. کودکانی که مبتلا به کرون هستند به احتمال زیاد نسبت به کودکانی که این بیماری را ندارند کوتاه‌تر هستند و وزن کمتری دارند. آنها احتمال دارد قبل از شروع علائم، رشد قدشان متوقف شود و احتمالاً دیرتر به بلوغ می رسند.

بیشتر مطالعات، بیماری کرون را با افزایش بسیار ناچیز اما واقعی در خطر مرگ زودهنگام مرتبط می دانند. اما این معمولاً به علت خود بیماری کرون نیست، بلکه عوارض مربوط به آن است که شامل عفونت، پارگی روده و واکنش های مرگبار به استروئیدها و سایر درمان ها می شود.

رژیم غذایی بیماری کرون

به نظر نمی رسد که غذاها باعث بیماری کرون شوند، اما خوراکیهای نرم و ملایم می توانند علائم کمتری نسبت به غذاهای تند یا پر فیبر در زمانی که بیماری فعال است ایجاد کنند. همچنین می توانید یک رژیم غذایی حذفی را امتحان کنید که می تواند به شما کمک کند بفهمید کدام غذاها باعث علائم بیماری کرون می شوند. با پزشک یا متخصص تغذیه خود مشورت نمایید تا مطمئن شوید در حین انجام این کار هیچ ماده مغذی را از دست نمی دهید.

مدیریت بیماری کرون

برای به حداقل رساندن علائم بیماری و محافظت از سلامت خود، به اندازه کافی بخوابید. از دست دادن خواب می تواند التهاب را بدتر کند و بر خلق و خوی شما تأثیر بگذارد. هر روز تقریباً در ساعت مشخصی بخوابید و از خواب بیدار شوید. ورزش منظم به علائم بیماری کرون کمک می کند، خلق و خو را تقویت می کند و استرس را کاهش می دهد. فعالیت های متوسط ​​مانند پیاده روی، دوچرخه سواری، شنا و یوگا اغلب برای افراد مبتلا به IBD بهترین هستند.

وقتی بدن شما مایعات زیادی را از طریق اسهال از دست می دهد، به راحتی دچار کم آبی می شوید. مطمئن شوید که مایعات کافی می نوشید، به خصوص زمانی که ورزش می کنید یا هوا گرم است. آب بهترین نوشیدنی است، زیرا آب میوه ها و نوشابه ها می توانند علائم شما را بدتر کنند. بهتر است روزانه هشت لیوان آب بنوشید، اگرچه برخی افراد بیشتر از آن و برخی کمتر نیاز دارند.

نکات پایانی

در حالی که هیچ درمانی برای بیماری کرون وجود ندارد، درمان می تواند علائم را کاهش دهد و به جلوگیری از عوارض کمک کند. برای یافتن درمان مناسب با پزشک خود در ارتباط باشید. همچنین خودمراقبتی می تواند با به حداقل رساندن علائم و محافظت از سلامت شما، کمک کند. بیماری کرون معمولاً عمر شما را کوتاه نمی کند. اکثر افراد مبتلا به بیماری کرون می توانند زندگی پربار و رضایت بخشی داشته باشند، به خصوص زمانی که درمان موثری دریافت می کنند.