نوروز، هنگامه حاجی فیروزها در شهر تهران
در این بخشنامه آمده بود: «لازم است به منظور سوءبرداشتهای احتمالی، در کلیه برنامههای نوروزی تهران، از نمایش حاجی فیروز با صورت سیاه در تمامی کارناوالهای نوروزی اجتناب شود.» هرچند که در متن همین بخشنامه با رویکردی محافظهکارانه به پیشینه و فلسفۀ حاجی فیروز اشاره شده بود و راه را برای مباحثات نمادشناسانه و تحلیلهای فرهنگی باز گذاشته بود، اما این کافی نبود و اهالی فرهنگ و هنر و حتی مردم کوی و برزن هم این دستور را نوعی تحریف و ناشی از کملطفی و کماطلاعی از عقبۀ شخصیت حاجی فیروز و آیینهای نوروزی قلمداد کردند که ذکر آن در تاریخ مکتوب و فرهنگ عامه بسیار رفته است.
من در همان زمان نظرم را دربارۀ این نوع نگاه گفتم؛ اما مهمتر دیدگاه استاد علی نصیریان است. خوشبختانه در فضای مجازی شعری را که خانوادۀ بازیگران سیاه در نمایشهای سنتی ایرانی میخوانند با لحن و آواز آقای نصیریان داریم. به آب زمزم و کوثر سفید نتوان کرد/ گلیم بخت کسی را که بافتند سیاه (حافظ) که اتفاقاً بیمناسبت با خاستگاه این نوشتار هم نیست. استاد علی نصیریان به درستی پایه و اساس این سخنان را مردود میداند و هیچگونه رابطهای می..