مثنوی مبعث رسول اکرم(ص)
گر چه نامت به جهان مشهور است لیک رسمت چه بسـا مهجـور است
بعضــــی از نام تو دارند هــــراس تا که اســـمت نگـــذارند از نــاس(۱)
می زننـــد بر تو بسی تهــــمت ها بس پراکنـــــده بسی نفــــرت هـــا
افتــرا بستــه به تــو پی در پی سینـــه ها پـر شده از فتنـــه و غیّ(۲)
گــاه گفتــــند که تو مجنــــونی(۳) یا که چـــون جن زده ها مفتـــونی(۴)
گـاهی از سحــر تو صحبت کردند(۵) به حریفــــان تو خـــدمت کـــردند
گــــاهی از ربط تو با قـــوم دگـــر بهــــر آمـــــوزه ات امــّـا و اگــر(۶)
گاهی شــــاعر خطــــابت کـــردند(۷) نـه که حــق تو رعــــایت کـردند
بعضی گفتنـد که دانشمنـدی تو تابــع بحــث و فــراینـــــدی تـو
یعنی قـــرآنی که بر مـــــا خـوانی هست بشـــرساخته نه وحیــــــانـی
یعنی قـــرآن تو از پیــــش تو است از خدا نیست و از خویش تـو است
یعنی قـــــرآن تو خود بــــــافته ای از بــــرای من و مـــا ســـاختـه ای(۸)
عـــده ای خـواب نمـــــایت گفتند(۹) بهر توجیـــــه اراجیـــــف سفتند
این همــــه نطق و کـــلام موزون کی بر آیـــنـد ز رؤیــــا بیــــرون!
گر خــــدا خــــلق نموده انس..