فریادها و نجواها؛ درباره آزار زنان در سینما
برای من که در حالت کلی هم از رفتن به نمایش‌های خصوصی فیلم معمولا گریزانم تا مبادا شائبه‌های نمک‌گیری و … در لحن نقدنویسی‌هایم اثر بگذارد، این دیگر افزون بر سبب بود که پیشنهادش را رد کنم. البته قبلش هم با چند نفر از همکاران مطبوعاتی که می‌دانستم برای این نمایش خصوصی دعوتند، تماس داشتم که شما با توجه به شهرت سوء این سینماگر چه کار می‌کنید؟ پاسخ‌ها متنوع بود، ولی این که برخی‌شان هم می‌گفتند: «ای بابا ول کن، بخواهی به این چیزها توجه کنی باید با همه قطع ارتباط کنی!» برایم جالب‌ترین بود.
غرض از یادآوری این خاطره، اظهار فضل‌های رقت‌بار از این قبیل که «من چه خوبم و دیگران چه بد» نبود، بلکه تأکید بر انگاره «همگانی» بودن این جور ماجراها از طرف بخش قابل توجهی از اهالی فرهنگ همین جامعه قابل تأمل می‌نمود که حالا این روزها با یادداشت‌های یک خانم دستیار کارگردان درباره رفتارهای زننده یک بازیگر، بار دیگر برایم زنده شد.
رفتارهای آزارنده از این قبیل، عمدتا از دو منبع اجتماعی ریشه می‌گیرند. نخست؛ فضای سیطره که در مصداق‌های مختلفی جاری است. از یک تهیه‌کننده فیلم که صاحب حقوقی اثر است گرفته تا یک کار..