اگر جویای احوال ما باشید
شاید درستش هم همین باشد، آدم که نباید غم و غصههای خودش را جار بزند، اولویت قطعا و بیتردید با مردم است، مردمی که گرفتاریهایشان خیلی خیلی بیشتر از توان و ظرفیت صفحات روزنامهها و فضای رسانههای آنلاین شده است. اما قرار هم نیست ما فقط وقتی تیتر شویم که هواپیمای سی-۱۳۰ سقوط میکند یا اتوبوس خبرنگاران محیط زیست، چپ میکند یا کار به بازداشت و وثیقه و حکم میرسد.
همین یک سال گذشته بارها و بارها درباره مهاجرتها نوشتهایم، مهاجرت نیروهای متخصص در حوزههای مختلف، کارگر و پرستار و پزشک و استاد دانشگاه… مهاجرت روزنامهنگاران نیز از سالهای گذشته در جریان بوده، سالهای خیلی دورش را شاید باید پیشکسوتان بنویسند و یادمان بیاورند که تاریخ از حافظه و رنج ما شروع نشده است.
نزدیکترش اما میشود اواخر دهه هشتاد، خصوصا سال ۸۸ که فشارهای سیاسی و امنیتی در آن فضای پرآشوب، بهترین دوستان و همکاران ما را روانه رسانههایی کرد که این روزها اسمشان را با نام «معاند» بیشتر میشنویم.
همین رسانههای معاند که در سکوت اجباری ما شدهاند مرجع اخبار دستنیافتنی، نمونهاش میشود موضوع مرحوم آرمیتا گراوند که خبر ب..